R. Barros opowiadał o pewnym mieście, którego mieszkańcy zbierali się co roku, by wziąć udział w konkursie. Ten, kto ściął więcej drzew w piętnaście godzin, wygrywał nagrodę. Zdobywał ją zawsze drwal, który był mistrzem w swoim fachu.
Któregoś dnia pewien młody człowiek postanowił się z nim zmierzyć. Wierzył w swoją młodość i umiejętności, więc postawił na siebie bardzo dużo pieniędzy.
Konkurs się rozpoczął. Raz na godzinę drwal przerywał pracę i siadał.
„Stracił siły” - myślał młody mężczyzna, pracując bez przerwy.
Gdy konkurs dobiegł końca, policzono pnie: drwal wygrał.
- To niemożliwe! - powiedział młody człowiek drwalowi. - Jak to się stało, że zwyciężyłeś? Przecież widziałem, że zrobiłeś sobie kilka razy przerwę, by odpocząć.
- Nie odpoczywałem – odparł drwal. - Robiłem przerwy, żeby zaostrzyć siekierę.
Któregoś dnia pewien młody człowiek postanowił się z nim zmierzyć. Wierzył w swoją młodość i umiejętności, więc postawił na siebie bardzo dużo pieniędzy.
Konkurs się rozpoczął. Raz na godzinę drwal przerywał pracę i siadał.
„Stracił siły” - myślał młody mężczyzna, pracując bez przerwy.
Gdy konkurs dobiegł końca, policzono pnie: drwal wygrał.
- To niemożliwe! - powiedział młody człowiek drwalowi. - Jak to się stało, że zwyciężyłeś? Przecież widziałem, że zrobiłeś sobie kilka razy przerwę, by odpocząć.
- Nie odpoczywałem – odparł drwal. - Robiłem przerwy, żeby zaostrzyć siekierę.
